De voorbereiding verloopt niet helemaal naar wens. Een (oude) kuitblessure speelt op. Dankzij de fysio is het mogelijk om, voor zover je daar van kan spreken, minimaal door te trainen. Het schema is dan ook gebaseerd op “uitlopen”. Ondanks dit mankement kan ik alle trainingen afvinken. En waar ik vorig jaar met de lange duurlopen stuk ging, gaat het nu relatief makkelijk. De week voor de loop wordt het dan allemaal wel ietsje spannender. Er hoeft haast niet meer getraind te worden en de vraag rijst of de voorbereiding wel voldoende is geweest.

 

Op de vertrekdag (zaterdag) hebben we in Harlingen nog tijd om in het zonnetje van een bakje koffie te genieten. De Tiger brengt ons daarna in recordtijd naar Terschelling. S’middags is er tijd voor een (klein) wandelingetje door het dorp met stop op een terras.
S ‘avonds in hotel Europa laten we ons het uitgebreide pastabuffet goed smaken.

 
Het startschot voelt als een bevrijding

Als we de gordijnen zondagochtend openslaan lijkt het een uitstekende (loop)dag te worden. We eten de nodige koolhydraten tijdens het ontbijtbuffet. Dan begint het “wachten “tot het 12 uur is. Wandelend begeven Klaas-Jan en ik ons richting start.

Als we aankomen zien net de laatste loper van de halve marathon vertrekken.

 

Net over half één valt het startschot. Het voelt haast als een bevrijding. Eindelijk lopen!

De eerste km’s gaan lekker. De wind is wel tegen en ik loop naar 2 mannen voor mij waar ik bij aansluit. Zij lopen op een schema van 4.15. Dat is iets te snel voor mij. Mijn hartslag is ook aan de hoge kant. Maar het gaat goed en ik blijf lekker doorlopen. Bij het 10 km punt stoppen ze voor een gel en loop ik door. Ik besluit op het 14 km punt waar Wiebren staat voor de verzorging, mijn hartslagmeter aan hem te geven. Vandaag loop ik op gevoel.

 

Na 25 km begint toch de vermoeidheid te komen. 10 km eerder dan ik had gehoopt. Ondanks dat, kan ik wel blijven doorlopen. Bij de strandovergang schrik ik toch wel even. Jeetje wat is dat hoog! Wiebren staat na de overgang al weer te wachten. Inmiddels heeft ie versterking van collega Frans gekregen. Beiden fietsen ze gezellig naast me op de Longway (hoewel ik niet meer een volwaardige gesprekspartner ben). Frans voorziet mij van de nodige peptalk en dat maakt dat ik nog maar een keer op de tanden bijt. Langzaam komt de finish dan toch in zicht. Als ik de nettotijd later hoor (4.20.40) blijkt dat ik ook nog een PR heb gelopen. Dit heb ik te danken aan mijn verzorgers. Ook Klaas-Jan (2.58.44) en Wiebe (3.50.53) hebben prima gelopen en zijn zeer tevreden.

 

S’avonds is het beregezellig in het hotel waar nog meer collega’s en bekenden zijn die ook allemaal heerlijk hebben gelopen.

Al met al een geweldig weekend, een prachtig parcours, geweldige sfeer, enthousiaste mensen en een prima organisatie.

 

Volgend jaar ben ik zeker weer van de partij

 

 

Mettje Elzinga.