Jungfrau marathon 2011

Op zaterdag 10 september 2011 was het dan eindelijk zover. Om 9 uur viel het startschot nadat de Zwitserse nationale hymne door de straten van Interlaken klonk. Het beloofde een warme dag te worden, een graad of 27 met een strakke blauwe lucht. Kan niet mooier voor het publiek, en voor het uitzicht. Of deze zomerse dag voor mij ook zo prettig zou zijn, was afwachten. Doorgaans ben ik niet een ‘warmteloper’. De organisatie waarschuwde de lopers voor de start om minimaal 1 liter vocht per uur naar binnen te werken. Duidelijke opdracht!

42,195 km liggen voor me….. de eerste 26 km vlak (naar Zwitserse begrippen) en daarna gaat het alleen nog maar bergopwaarts, letterlijk. Er waren 1800 hoogtemeters te overgruggen. Ik had me voorgenomen dat ik op 25 km nog fris en fit zou zijn, dus geen enkele overbodige energie verspelen en lekker soepel lopen. Verder was mijn doel om op tijd bij de tijdslimieten door te komen. De eerste was in Lauterbrunnen na een km of 20. Ik had gedacht dat die eerste 20 echt vlak zouden zijn maar toen had ik al een paar heuse klimmetjes in de benen. Wel heel mooie en ik hoefde nog niet te wandelen. De route was prachtig, omgeven door bergen, een mooie blauwe lucht, een heel stuk traject liep langs zo’n mooie ruige beek. Prachtig!

In Lauterbrunnen stonden mijn supporters op met te wachten om me een nieuwe drinkriem aan te reiken en aan te moedigen. Van tevoren hadden we punten afgesproken en dat trekt enorm! De Zwitsers zijn trouwens erg leuke supporters: continu hoor je ‘hop hop hop’ zoals ik het van het skiën op tv herken. Na Lauterbrunnen volgt er een mooi vlak stuk van 5 km, een soort heen en weertje aan weerzijden van diezelfde mooie beek. Op 25 km stonden alweer twee trouwe fans van me… de andere twee waren op weg naar Wengen (30 km punt waar de volgende tijdslimiet op me wachtte). En wat ik me voor had genomen kwam uit. Op 25 km was ik nog steeds fris en ik had me al kilometers ingesteld op die muur van Wengen die 5 km is en recht omhoog zou gaan….. nou dat was inderdaad niet gelogen….. het was in één klap: WOEM! Wel mooi door het bos omhoog, tig haakspeldbochtjes en in korte tijd had je al heel wat hoogtemeters te pakken. Dat is het voordeel als het steil omhoog gaat…. je bent snel op hoogte. Op dit stuk was er niet één loper die aan het hardlopen was. Er werd alleen maar gewandeld. En eigenlijk was dat ook wel zo ontspannen….. ik had een uur gerekend voor die 5 km van 25 naar 30…. en dat lukt me in 55 min.

In Wengen was het een groot feest. Prachtig om door te komen, veel mensen, veel support en een belangrijke tijdslimiet. Ik had daar ineens 18 min speling want ik was redelijk vlot omhoog gewandeld. Blij dat ik ook hier op de 30 km nog op schema was. En ik voelde me nog steeds erg goed.

Maar vanaf 31 hield ik er rekening mee dat ik het met de kilometer moeilijker zou krijgen…… Op 31 km kreeg ik weer nieuwe voorrraad aangereikt en dat was ook nodig voor die laatste 12 km. Ik had me voorgenomen zeker elke drinkpost grote bekers water naar binnen te slokken en daarnaast had ik mijn eigen sportvoeding en drinken. Ik had me goed voorbereid wat ik per uur zou moeten nemen en heb me daar heel gedisciplineerd aan gehouden. Wellicht voelde ik me daardoor nog zo fit?

Goed, op 33 km weer twee fans van me die een stukje mee wandelden. Op dat stuk viel namelijk alweer/nog steeds niet te lopen….. voor de supporters erg prettig want die gaan een leuk stukje wandelen… en je kunt ook nog even kletsten en wat ervaringen uitwisselen. Dat deed me erg goed. Even je enthousiasme delen.

Ineens bedacht ik: nog maar 9 km…. man, ik ben er al bijna…… zo makkelijk en zo genieten van de mooie omgeving. Ik was nog steeds fit, nergens last van. Daar waar het even vlak was (of minder steil) ben ik meteen weer gaan lopen, want mijn laatste tijd-check was op 38 km…… daar zou een strenge docter staan en beslissen of je door mag. Dat heeft te maken met de route, want tussen 38 en 41 km is het voor reddingsdiensten onmogelijk om ter plekke te komen. Ik was van tevoren wel wat nerveus voor dit punt… wat nou als ik kapot ben en daar uit de race gehaald zou worden……..maar ik had nog steeds aardig speling en voelde me nog fit (en ik maar wachten op mijn inzinking).

Die kilometers van 33 naar 38 waren prachtig mooi….. af en toe een stukje lopen en verder gewoon stevig doorwandelen. Intussen was het om me heen wel een slagveld aan het worden. Veel lopers die aan de kant moesten overgeven, anderen aan de diarree tijdens het lopen….., en de massageposten werden steeds voller, krampen, blessures, lijkbleke koppies…… pffff heftig. Maar ook heel onwerkelijk want ik was nog steeds fris. Ik was onderweg zo blij want ik wist eigenlijk continu dat ik deze marathon binnen de tijd kan halen… het lichaam voelde zo goed en sterk. En als je dat WEET, dat maakt zooo gelukkig!!!!! Ik was continu blij: de route en omgeving was prachtig, ik voelde me optimaal, mijn 4 supporters zag ik om de paar kilometer, en een soort droom kwam steeds dichter bij…….

Uiteindelijk was ik vlak voor die beruchte 38 km… kwa tijd nog steeds 20 min speling en ik zag er nog fris uit, dus die arts moet me toch doorlaten. Op dat bewuste punt geen arts te bekennen… ja, er waren wel artsen maar die waren allemaal vol ingezet in de verzorging van de slachtoffers…… poeh zag er niet best uit. Dus ik mocht gewoon door…. een soort douane die de grens opengesteld heeft zonder dat je je paspoort hoeft te laten zien!

Waaaawwww toen wist ik het!!! Ik kom eraaaaaan!!!! Nog 4 prachtige kilometers voor de boeg…. de mooiste ooit! Ze noemen dat stuk route de Moräne, een smalle bergrug die recht omhoog gaat. Onderweg nog van die prachtige Alpenhoorns die voor een heel serene sfeer zorgden. De lopers in één rij, niemand die iets zegt, het is helemaal stil, de lucht is wat ijler waardoor je iedereen hoort hijgen en stapje voor stapje gaat het voorwaarts…… heel aparte sfeer.

En daar loop je dan tussen. Van tevoren had ik me voorgesteld hoe fantastisch het moet zijn als je precies op dit stuk loopt en de finish binnen handbereik is. En ineens was het moment daar: ik liep er, nog steeds geen enkele pijn in het lijf, de spieren soepeler dan ooit….. ik voelde me bijna een buitenaards wezen…. hoe is het mogelijk? Vooral omdat om me heen de meest vreemde dingen gebeurden. Lopers met een complete blackout, lijkbleek, brancards, de ene had nog meer kramp dan de ander, weer anderen huilen van pijn, sommigen bevangen door de hitte …… poeh poeh…… schrok er wel van maar ik dacht: rustig blijven en gestaag doorlopen……

De kilometer van 40 naar 41 duurde me te lang. Ik wilde toen echt wel graag die laatste kilomter richting finish lopen. Maar op een gegeven moment is km 41 er dan toch. Nog een keer goed water drinken, cola, dextrootje en gaaan!!!!

Deze laatste kilomter was de mooiste ooit. Ik wist dat ik het zou halen! En ik kon nog gas geven en lekker lopen (ipv wandelen) omdat het naar beneden ging. Heerlijk…. ik was aan het vliegen op weg naar mijn inmiddels 5 supporters die bij de finish op me stonden te wachten……. De klok stond op 6:24 (bruto) en ze werden steeds nerveuzer. Nog 5 minuten en dan sluiten ze de finish.

Maar op 6:25 uur hadden ze me eindelijk in zicht! Jaaaaaaaaaa gehaald! Ik was zooo blij en gelukkig. Prachtige belevenis en mijn droom is werkelijkheid. Genieten!

Uiteindelijk bleek de organisatie niet zo streng met de tijden, want de finish bleef zeker nog een half uur langer open…. Fijn voor de lopers die nog volgden. Maar toch ben ik blij dat ik het in 6:21:58 uur heb gehaald binnen de officiele 6:30 uur.

Optimale voorbereiding

Het verhaal klinkt nu misschien alsof het een makkie is om deze marathon te volbrengen, maar zo is het niet. Bij mij liep die dag alles perfect, ik voelde me al twee weken voorafgaand aan de marathon topfit en bruiste van de energie. In de zomer ben ik een aantal weken naar Zwitserland geweest om te trainen. Ik kon bij vrienden verblijven en toevallig was hun buurvrouw ook loopster (bergloopster). In de weken dat ik in Zwitserland was, heb ik veel in de bergen getraind. Prachtige voorbereiding, mooie trails, de ene training avontuurlijker dan de andere, maar ook enorm afgezien. Soms 1400 hoogtemeters in maar 8 km overbrugd….. erg zwaar. Maar door deze manier van trainen krijg je gevoel bij hoogtemeters en profielen die op de website staan. Je weet wat wel en niet mogelijk is, maar ook wat je lichaam nog redelijkerwijs aan kan. Vooral de stijgingspercentages zijn van belang om te weten wanneer er nog hard te lopen valt en wanneer er meer sprake is van een hike. Deze trainingen hebben me veel gebracht. Berglopen vraagt heel iets anders dan kilomters maken in het vlakke. Tijden en tempo’s zeggen helemaal niets, hoogtemeters wel…… ik heb als test ook nog de Swiss Alpine gelopen met finish in Davos. Een loop van 21 km (maar je kon ook 42 of 78 km lopen) met een klim van 10 km gedurende de eerste 13 km. Prachtige loop ook! Deze bergervaring en het nodige afzien heeft me enrom gesterkt en ik denk dat ik daarvan zeker geprofiteerd heb. Die kuitenbrekers en spierpijnen heb ik wel gehad, maar op de dag van de Jungfrau marathon waren ze blijkbaar voldoende getraind om krampen te voorkomen.

Naast de bergtrainingen heb ik tijdens de loop goed en veel gedronken en mezelf continu voorzien van sportvoeding. Ik heb geen moment in de reservers gezeten en wijt dat aan zeer gedisciplineerd eten en drinken. Daardoor heb je een continue aanvoer van energie. Ik denk dat veel lopers hieraan kapot gegaan zijn. En ten slotte heb ik in de voorbereiding regelmatig een sportmasseur bezocht en ook shiatsu massage. Al met al een optimale voorbereiding gehad! Maar wel eentje met afzien, discipline tonen, gezonde rust nemen en continu naar het lichaam luisteren. Niets gaat vanzelf in het leven, zeker deze bergmarathon niet.

Waarom de Jungfrau?

Er is maar één persoon die me op dit idee heeft gebracht. Dat is trainer Geert Jan Bosma. Hij heeft me in 2009 met succes begeleidt naar mijn eerste marathon (de Bereloop). Zelf heeft hij dat jaar de Jungfrau marathon gedaan en daarna enthousiast verteld over de belevenissen. Ik dacht toen: nou eerst maar eens 10 marathons in de benen voordat ik me aan zoiets waag. Maar na mijn tweede marathon in 2010 dacht ik: waarom zou ik zo lang wachten…… het leek me fantastisch dus waarom niet? Verder heb ik tussentijds nog mensen ontmoet die me vertelden: als je de Jungfrau kunt lopen, dan kun je alles! Toen wist ik het zeker! Dus Geert Jan, bedankt voor de inspiratie en het laten zien dat dit menselijkerwijs mogelijk is. Wie volgt?

Monique Medema

Voor de finish video: http://www.migros-finisherclip.ch/de/previews/index/1006/4287

Voor de foto’s: http://orders.global-pix.com/downloads.py?id=82660510247674