René Wijnstra (loopgroep Dokkum) hoorde van onze plannen en besloot samen met zijn neef Ronald Leistra ook mee te gaan. Het zou voor René zijn tweede marathon en voor Ronald zijn eerste marathon worden. Afgelopen zomer complementeerden vader en zoon Peter en Ido Pranger ons zestal. Voor Peter was dit zijn tweede marathon en ook Ido zou debuteren op wereldsbeste marathon.
 

 

 

Reina had goede verhalen gehoord over Rijnmond Marathonreizen en zodoende besloten wij als noordelingen ons te voegen met een groot gezelschap zuiderlingen. Deze keuze was uitstekend, de begeleiding was zeer enthousiast en behulpzaam en er was een zeer gezellige sfeer. Van de organisatie kregen we oranje jassen en dat hebben we geweten. Regelmatig werden we gevraagd waar die jassen te koop waren en op een gegeven moment wisten de Amerikanen wel dat zijn Nederlanders of Amsterdammers die de marathon gaan lopen. Erg leuke opmerkingen ontvangen en geregeld gaven de Amerikanen aan dat zij op de dag van de marathon langs de kant zouden staan. En wat stonden er veel Amerikanen langs de kant!

 

 

 

De vraag die wij, Reina en ik, ons zelf stelden was of deze marathon wel aan onze eerste amazing ervaring van 2007 zou kunnen tippen en hebben wij het ons niet allemaal rooskleuriger voorgesteld. Maar niets van dat alles bleek waar, we hebben wederom echt een super leuke week met een fantastische marathon beleefd! Dus mocht je twijfelen niet doen gewoon inschrijven voor 2011. Niet alleen de marathon maar ook New York is geweldig om te bekijken en in rond te lopen, een echte 24 uureconomie.

 

De friendship is een loop voor de buitenlanders en wordt altijd de dag voor de marathon gehouden. Dit keer waren we goed uitgedost in oranje en de fryske pompebleden kleding, maar tot onze verbazing waren de overklompen, plastic klompen die over de hardloopschoenen worden gedragen, zeer populair. Zodanig dat Reina en ik regelmatig moesten poseren om foto’s te maken.

 

En dan natuurlijk de doelstelling, iedere marathonloper heeft er een. Een bepaalde tijd of gewoon lekker genieten, soms realistisch en soms een utopie. Mijn doelstelling was 3:45 geen idee of dit realistisch zou zijn, maar in ieder geval onder de magische grens van 4 uur. In Berlijn liep ik in 2008 nog 4:00:32 en die 32 seconden zou ik in ieder geval verbeteren.

 

En een pluim voor de reisorganisatie, op de dag van de marathon werd voor het vertrek naar het starteiland Staten Island gezamenlijk hand in hand New York New York van Frank Sinatra gezongen. Nu wisten wij het, de marathon zou gaan beginnen.

 

Peter had t-shirts geregeld waarop onze voornamen prominent gedrukt waren. En dat heb ik geweten. Al na 3 miles werd vanuit een brug geroepen “Thea, you can do it”. Als ik erover nadenk krijg weer kippenvel. Honderden keren werd mijn naam geroepen en “You looking good”of “You’re looking strong girl”. Echt waanzinnig leuk, het maakte niet uit of je langs de kant of in het midden van de weg liep, zodra ze je naam zien wordt er naar je geroepen. Kinderen staan langs de kant voor een high five er stonden 100 bands langs de route te spelen, ik heb ze niet geteld maar het zou zomaar kunnen. Van hardrock tot gospel!

 

De eerste 25 km liep ik een tempo om de 3:45 uur te halen, maar eigenlijk had ik vanaf de start al een beetje last van mijn knie en kuit en voelde ik wel dat ik dit tempo waarschijnlijk niet tot finish zou kunnen blijven volhouden. En dat bleek wel na de Queens borrow brigde, de kuitenbijter op ongeveer 25 km. De bovenbenen begonnen te verzuren en de laatste 10 kilometer waren erg zwaar. Van de vorige keer herinnerde ik mij de vele hellingen in het laatste gedeelte niet echt, nu maakte ik iedere helling zeer bewust mee. Ik hield me steeds voor om niet te wandelen. De laatste 2 miles leken veel langer, maar dan eindelijk de finish in zicht en eenmaal over de streep in 3:51:42 en was het over en uit. Zo diep was ik in jaren niet meer gegaan. De medaille werd omgehangen en langzaam zeer langzaam strompelde ik naar de truck voor mijn kleding. En voelde al dat de komende dagen zou worden beheerst door spierpijn. Het enige nadeel van de marathon!

 

En toch licht teleurgesteld dat ik niet 3:45 heb gelopen, zonder kleine blessures had deze tijd er voor mijn gevoel ingezeten, dus maar een volgende vlakke marathon plannen. Vele reisgenoten uit Rijnmond hadden al aangegeven dat ik ook Rotterdam nog eens moest gaan lopen. Dus wie weet loop ik volgend jaar al weer mijn vierde marathon!

 
Reina, Peter, Ido en Ronald

Reina liep een fantastische marathon. Tot 35 km liep zij erg goed en genoot van de marathon en het publiek en moest helaas vanwege een liesblessure de laatste km’s wandelen en kwam in 4:30:21 over de streep. Ik trof Reina op onze hotelkamer en het leek alsof zij geen marathon had gelopen, zo fit zag zij er nog uit. Dus waarschijnlijk voor Reina ook nog wel een volgende marathon.

De twee debutanten Ido en Ronald liepen een goede marathon. Ronald liep tijdens zijn eerste marathon 4:40:27. Ido kreeg de laatste kilometers last van een eerder opgelopen heupblessure en kwam samen met zijn vader Peter in 4:02:52 aan in Central Park. Peter liep een heerlijk bijna ontspannen marathon.

Tenslotte zeer veel respect voor René, die ondanks hevige pijn aan zijn voet met pijnstillers de marathon volbracht en in 4:28:27 over de finish kwam.

 
Not done

Natuurlijk moest dit worden gevierd, we stonden namelijk allemaal in the new york times met onze namen en tijden. Rijnmond Marathonreizen had een diner geregeld, waar na afloop kon worden gedanst. De topper van ons zessen was René, die niet van de dansvloer was af te slaan en dat ondanks zijn blessure. Wederom een fantastisch avontuur beleefd in New York, een goede organisatie en echt super enthousiast publiek, opgeven in New York is dan ook not done!

New York if you can make it here you can make it anywhere New York

 

Loopgroeten van Thea van der Meulen