Ontbijloop 2012

Het is half negen op de zaterdag voor de Berenloop. De regen komt met bakken uit de lucht. We hebben geen twijfel over wel of niet mee doen aan de Ontbijtloop. Het regenpak aan en tegen de wind in van Midsland naar West. Bij het zwembad en dus de start aangekomen is het bijna droog. Jan Kooistra c.s zijn druk doende de laatste hand te leggen aan het start- en finish “arena”. Als ze klaar zijn is het droog. Traditie getrouw lopen we het zwembad binnen om ons in te schrijven. Daar horen we al gauw dat we ons bij het naast gelegen hotel/appartementencomplex Bosrijk moeten inschrijven. Deze verandering is een grote verbetering; meer ruimte dus overzichtelijker. Daar is iedereen het over eens.

Bij uitstek….

De Ontbijtloop, met een keuzemogelijkheid tussen een afstand van 5 en 10 km, bij uitstek geschikt om je voor te bereiden op de dag van morgen, een ideale loop voor diegenen die terugkomen van een blessure, een prachtige loop voor diegenen voor wie een langere afstand dan 10 kilometer een te grote opgave is en een geweldige loop om alvast in de sfeer te komen van een gezellig en sportief weekend. De ontbijtloop, een unieke combinatie van hardlopen, de mogelijkheid om gebruik te maken van het zwembad en na afloop te genieten van een voortreffelijk en rijk geschakeerd ontbijt. Het aantal deelnemers was ieder jaar groeiend. De organisatie hield er dan ook rekening dat het aantal inschrijvingen van 400 ruim zou worden overschreden. Helaas…..het slechte weer was deze keer de spelbreker. Maar de ruim 200 deelnemers die zich niets van regen en wind hebben aangetrokken zullen geen spijt gehad hebben. Het was als vanouds. Jan Kooistra -als speaker- die je verwelkomt vanaf een kwartier voor de start, je bezig en bij de les houdt en je tenslotte wegschiet. Jan Kooistra die als je nog een kilometer te gaan hebt, als de finish nog niet in zicht is, met zijn welluidend, kenmerkend en enigszins schor stemgeluid je naar “huis” begeleidt en die je uit de anonimiteit haalt door je naam, woonplaats en loopgroep door de luidspeakers af te roepen. Wie wil dat nou missen?

Foto

Wij, van Loopgroep Sneek, in ieder geval niet. Plassen en mede lotgenoten ontwijkend begeven we ons op pad. Na zo’n 700 meter de eerste scherpe bocht en dan omhoog. Het is toch wel even wat dringen, want het pad is smal en de berm is drassig. Plots is er een grote plas water die voor ons niet is te ontwijken. Gespetter, een natte voet, een heel klein beetje gemopper. En dan als het tempo zakt, staat daar Janke van der Schaaf, de hof fotograaf van SV Friesland. Zij heeft zich zoals gebruikelijk weer eens strategisch opgesteld. Halverwege de helling als het klimwerk ons noodzaakt wat gas terug te nemen is zij onverbiddelijk. Ze legt je vast voor de eeuwigheid, hoe je ook kijkt, of je lacht of huilt, het zal haar een zorg zijn. Zij is onverbiddelijk en dus ben je de klos. Als je haar op tijd in de gaten hebt dan kun je nog je kapsel wat fatsoeneren, kun je nog even je shirt recht trekken en kun je je van de voordeligste kant laten zien. Maar meestal ben je zo met jezelf , met je “tegenstander”, met je tempo bezig dat je haar te laat in het oog hebt. Later gniffelt het thuisfront bij het zien van de foto’s. Had je niet verteld dat het een eitje was, dat je heerlijk en vooral ontspannen gelopen en genoten hebt? Uit de foto echter blijkt het tegendeel, een gezicht met verwrongen grimas, een gepijnigd slachtoffer, dat is wat er vaak van je overblijft. Ach, het leven van hardloper gaat nu eenmaal niet over rozen.

Eenmaal boven gekomen zijn de kaarten geschud; iedereen kent zijn plaats, de rangorde ligt voor een groot gedeelte vast. Er zal niet zo heel veel meer veranderen in de volgorde, want daarvoor is de afstand te kort, tenminste als je voor de 5 hebt gekozen. Even later buigen we al weer naar links; de 3 km zit er op. De 10 gaat nog op weg richting Paal 8 om via de Longway de weg terug te aanvaarden. Wij eindigen onze tocht met een voldaan gevoel. Het is een heel plezierige duurloop geworden, zoals we hadden afgesproken. Behalve dan die laatste 500 meter. Dan moet er toch nog even het onderste uit de kast gehaald worden. We zijn al met onze gedachten bezig met de dag van morgen.  

Meeloper