Hardlopen in de Oerpolder
Als je geen passie voor het hardlopen hebt, moet je niet aan de Oerpolderloop beginnen. Dan kan het een helse loop zijn daar in dat polderlandschap. Een landschap dat gedomineerd wordt door kaalheid, door eindeloze vergezichten en een paar verspreid liggende boerderijen.
Maar voor wie aan het hardlopen steeds opnieuw plezier beleeft, is het een ultieme uitdaging om 14 (of 7) kilometer in een weids landschap “het lijf te pijnigen”. Het parcours is overzichtelijk, lange rechte einden over verharde wegen en fietspaden en als het waait zul je dat merken ook. Je kunt eindeloos ver vooruit kijken en zo met eigen ogen waarnemen wie er heel snel van door is gegaan en hoever je achterligt. Maar dat hoeft je niet te deren, jij loopt immers voor jezelf, voor je plezier. Het is een groot voordeel dat je de finish ruim, voordat je er bent, al in het vizier hebt. Je hebt dan zelf in de hand of je strompelend van vermoeidheid dan wel huppelend en ogenschijnlijk fit de eindstreep zal passeren. Je ziet ook ver van te voren de fotografen in het open veld klaar staan om jou vast te leggen, zodat jij heel voordelig, jeugdig en zonder een spoor van vermoeidheid geportretteerd kunt worden. Thuis kunnen ze dan met eigen ogen zien met welk een gemak jij over het pacours “dendert”. Met dank aan vooral Janke van der Schaaf, de huisfotograaf van alle loopevenementen in Friesland e.o.. Daarnaast is het ook nog een heel plezierige loop, met her en der plukjes toeschouwers, met een tweetal verversingsposten en met een enthousiaste organisatie, Jan Kooistra voorop en met hem vele vrijwilligers.
Deze keer geen helse tocht. De omstandigheden waren optimaal. Een matig windje uit het noordwesten, half bewolkt, waardoor de zon zich veelvuldig liet zien en een temperatuur van bijna 10 graden. Voor de start is het een en al gezelligheid. In het dorpshuis van It Heidenskip zit men nog aan de koffie, eet een banaan en wisselt gegevens uit. Hier en daar verraste gezichten als men iemand tegen komt die men niet verwacht had. En dat alles in een entourage van “een bende aan tassen en jassen” die her en daar verspreid staan en liggen. Buiten vind je niet alleen “professionals” die voor de winst gaan en in opperste concentratie aan de warming up werken. Ook vele “amateurs” wagen zich vrolijk fluitend aan het inloop gebeuren, druk pratend met elkaar over het weer, de conditie en over de verwachtingen over al of niet een persoonlijk record. Een tiental minuten voor de start loopt het startvak vol. Iedereen zoekt zo zijn eigen gunstige positie. De wedstrijdlopers stellen zich geheel op in de voorste linies, de amateurs voegen zich bescheiden op het tweede plan.
Als de “oerknal” klinkt, gaat het los op zoek naar het persoonlijk ritme. De wedstrijdlopers gaan er als een haas van door zonder ook maar een woord met elkaar te wisselen. De amateurs kletsen de eerste kilometers nog heel wat af. Het is een kleurig lint van lopers dat richting Koudum “voortholt” met een lichte tegenwind en een doorbrekend zonnetje. In de voorhoede is het ieder voor zich. In het peleton wordt er meer samengewerkt om de, weliswaar geringe, tegenwind de baas te zijn. Maar als na 6,5 kilometer de wind van achteren komt, is het gedaan met de samenwerking. De groepjes vallen uiteen en eenzame lopers strijden nu ook voor zich zelf. Want wie weet, zit er onder deze gunstige omstandigheden wel een persoonlijk record in. Helemaal voorin lijken de kaarten geschud. Erik Negerman heeft een behoorlijk gat geslagen en bij de dames is het Ilona Kruis die de koppositie heeft ingenomen. Op het rechte eind tussen de 11 en 12 kilometer hebben de lopers nog wat last van de wind die schuin van links het veld “teistert”. Dat is voor de velen nog even een tegenvaller. Bijna drie vierde van het parcours afgelegd en dan het laatste kwart nog wat extra inspanning leveren om het tempo vast te houden. Er is dan ook veel gezucht en gekreun en daar waar mogelijk zoekt men steun bij elkaar. Gelukkig als de elfde kilometer er op zit, werkt de wind weer mee en wordt de inzinking “vergeten”. Weinigen weten dat het streekje rond de laatste bocht “De Hel” heet. De lopers ervaren dat ook niet als zodanig, want de eindstreep is zichtbaar en ligt binnen handbereik.
In het dorpshuis wordt het voor iedereen duidelijk: Erik Negerman is de winnaar met een parcours record bij de mannen en Ilona Kruis heeft alle vrouwen duidelijk haar hakken laten zien. De amateurs moeten genoegen nemen met de eigen gelopen tijd, het mooie weer, de gezellige sfeer, een kom snert, het welkomstwoord van Jan Kooistra en wellicht met een mooie foto (te vinden via de site van SV Friesland) van zichzelf.
Meeloper
